CANIMSIN BENİM...

CANIMSIN BENİM...

Düşünce gönlüme kordan bir alev
Ruhlara dayanılmaz bir ıstırap gelir

Sen sonu kıvrımlara varan bir yolun taşısın
Güneş billur billur bakar sana

Hitam olmuş tüm başlangıçlar bana
Hak eden sen misin? Ki bu hayatı devam edersin

Kalbimden bir Boğaziçi akşamı geçer
Yüreğim yalnızlığa hep boyun eğer

Bütün hayatların bir noktasında hep ünlemler var artık
Takılıp kalmışız bir noktasında hayatın

Uykuya yatarken yıldızlarla birlikte
Gecenin efkarı hala üzerimde

Tüm feryatlar dökülüyor şimdi bembeyaz kağıtlara
Hayat gazelleşmiş yaprak yaprak dökülüyor üzerime

Rüyalarıma meleklerin hayali geldi
Bir hayat yetmedi mi? Gözü doymazlar gibi

Sen değilsin bu şiirin baş kahramanı
Kahramanı yada ilhamı

Es artık rüzgar yüreğime neye yarar
Yağ yağmur hırçınca bedenime neye zarar

Yoksulluğun güneşe gülümsemesi gibi
Tüm gençlik ormanları kül oldu gözümde

Ne bir ses ne bir nefes
Kalbimde sonbahardan kalma yapraklar var

Ve hayat
Rüzgarın avuçlarından uçurması gibi

Geriye kalan sadece iki cümle:
Eylüldü bir düştü
Gençliğime bir ah da hayattan düştü...